និស្សិតមកពីសកលវិទ្យាល័យបៀលប្រាយមកចុះកម្មសិក្សានៅPPCIL

          

កាលពីថ្ងៃទី១៦ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១២ 

ប្អូននិស្សិតបៀលប្រាយជួបជាមួយលោកនាយកPPCIL

មាននិស្សិតមកពីសកលវិទ្យាល័យបៀលប្រាយមកធ្វើសាណាបញ្ចប់ឆ្នាំសិក្សារបស់ 

គាត់។ ក្រុមរបស់មាន៥ នាក់ប្រុស៣នាក់ ស្រី២នាក់ ក្នុងនោះផងដែរ  កញ្ញា ស្រីណូជាប្រធានក្រុម។

គោលបំណងរបស់ពួកគាត់គឺចង់ស្វែងយល់ពីជនពិការធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលជីវិតឯករាជ្យនៃ ជនពិការភ្នំពេញ ។

កញ្ញា ស្រី ណូ មានសំនួរជាច្រើនសួរដល់លោក ម៉ី សាម៉ីត ដែលជានាយកប្រតិបត្តិនៃមជ្ឈមណ្ឌល

កញ្ញា បានសួរថាតើជំនួយការរបស់ជនពិការធ្ងន់ធ្ងរមានផលពិបាកដែរឬទេ?ហើយគាត់មានប្រែប្រួល

អ្វីខ្លះ? លោក ម៉ី សាម៉ីត មានប្រសាសន៍ថាតាមកាពិតមិនមានផលពិបាកទេសំរាប់ជំនួយការយើង

ពេលដែរគាត់មកធ្វើការនៅមជ្ឈមណ្ឌលយើងគឺគាត់យល់ពីបញ្ហាពិការភាពបានច្រើន។ ពេលជំនួយការចុះផ្តល់សេវាដល់ជនពិការ គាត់បានរុញជនពិការធ្ងន់ធ្ងរដើរលេងនិងបាន

បញ្ជ្រៀបបញ្ហាពិការទៅក្នុងសហគមន៍របស់គាត់អោយបានយល់ដឹងពីពិការភាព។ ជាពិសេសទៅ

ទៀតជំនួយការប្រៀបបានជាដៃជើងរបស់ជនពិការធ្ងន់ធ្ងរ ព្រោះថាជនពិការធ្ងន់ធ្ងរ គាត់ធ្វើអ្វីៗ

មិនបានដូចជនពិការស្រាលៗនោះទេ ម្យ៉ាងវិញទៀតជនពិការធ្ងន់ធ្ងរគ្រប់រូបគឺត្រូវការជំនួយការ

ផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះហើយបានជាមជ្ឈមណ្ឌលជីវិតរស់នៅដោយឯករាជ្យនៃជនពិការភ្នំពេញ  

ឡើងដើម្បីបង្កើតប្រព័ន្ធជំនួយការផ្ទាល់ខ្លួនសំរាប់ជនពិការធ្ងន់ធ្ងរ។ ហើយប្អូនៗនិស្សិតទាំងអស់មាន

ចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងពេលដែលលោក ម៉ី សាម៉ីត មានប្រសាសន៍និងរៀបរាប់ពីជនពិការធ្ងន់

ធ្ងរយ៉ាងក្បោះក្បាយសំរាប់ពួកគាត់ និងអរគុណដល់លោក ម៉ី សាម៉ីត ដែរជានាយកប្រតិបត្តិនិងបុគ្គ

លិកនៃមជ្ឈមណ្ឌលផងដែល។ ហើយជាចុងក្រោយប្អូនៗបានថតរូបជាមួយលោកនាយកនិងបុគ្គលិកPPCIL ទុកជាអនុស្សាវរីយ៍។

ស្នាមញញឹមរបស់ប្អូននិស្សិតជាមួយបុគ្គលិកPPCIL

ថតរូបជុំគ្នាទុកជាអនុស្សាវរីយ៏

និស្សិតសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ដ្រមកស្វែងយល់ពីជីវិតរបស់ជនពិការ

នៅថ្ងៃទី 15 ខែមិនា ឆ្នាំ2012

លោកនាយកជួបជាមួយប្អូននិស្សិតបញ្ញាសាស្ដ្រ

 

និស្សិតមកពីសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ដ្រ បានមកមជ្ឈមណ្ឌលជីវិតរស់នៅដោយឯករាជ្យនៃជន ពិការភ្នំពេញ ធ្វើការសំភាសន៏នូវជីវិតរស់នៅរបស់ជនពិការ ដើម្បីចងក្រងជាអត្ថបទនៃការសិក្សាបញ្ចប់ ឆ្នាំទី3របស់គាត់។ ការចងក្រងអត្ថបទនេះ គាត់ចង់ស្វែងយល់ពីជីវិតពិតរបស់ជនពិការ ប្រភេទពិការភាព និងពីមូលហេតុដែលបណ្ដាលអោយពិការ។ កញ្ញាថារី នឹងកញ្ញាចាន់ធី បានជួបជាមួយលោក នាយកនៃមជ្ឈមណ្ឌល ហើយលោកបាននិយាយអំពីជីវិតរស់នៅរបស់គាត់ ​និងបញ្ហាស្ថានភាព ទូទៅដែលទាក់ទង​ជនពិការដ៏ទៃ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ លោកនាយក បាននិយាយអំពីស្ថាន ភាពលំបាក តំរូវការរបស់ជនពិការនៅក្នុងសង្គម។ នៅសង្គមយើងគឺការយល់ដឹងមានកំរិតនៅឡើយ អំពីបញ្ហារបស់ជនពិការនោះ ហើយម៉្យាងទៀតជនពិការផ្ទាល់ គឺមិនបានបញ្ចេញពីតំរូវការរបស់គាត់ អោយអ្នកដ៏ទៃយល់ ធ្វើអោយជនមិនពិការរើសអើងមកលើគាត់។ ការមិនយល់ដឹងនេះ បានធ្វើ អោយសង្គមយើងបែងចែកជាពីរ គឺសង្គមជនពិការ និងសង្គមជនមិនពិការ មានការរើសអើងទៅវិញ ទៅមក។ ជាពិសេសគឺជនពិការ ធ្ងន់ធ្ងរដែលពួកគាត់សុទ្ធតែមានផលលំបាកខ្លាំង ក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់គាត់ ពោលគឺ ការបំលាស់ទី ការរើសអើងពីក្រុមគ្រួសារនិងអ្នកដ៏ទៃ​ គ្មានសិទ្ធបញ្ចេញនូវមតិយោបល់ ព្រោះតែគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីកើត ទើបសង្គមមិនបានតម្លៃទៅលើជនពិការនោះ។ ក្រោយពីបានការពន្យល់របស់លោកនាយករួចមក ប្អូននិស្សិតៗ បានយល់ដឹងច្រើនជាងមុន អំពីចលនាជីវិតរស់នៅរបស់ជនពិការ និងតំរូវការផ្សេងៗទៀត។
ទីបញ្ចប់ប្អូនទាំងពីរ បានថ្លែងអំណអរគុណទៅដល់លោកនាយកនៃមជ្ឈមណ្ឌល PPCIL ដោយបានចំណាយពេលដ៏មានតម្លៃ ដើម្បីធ្វើការបកស្រាយនូវអ្វីដែលប្អូនចង់ដឹង យកទៅធ្វើជាអត្ថបទសំរាប់បញ្ចប់ការសិក្សាឆ្នាំទី3របស់ពួកគាត់។ បន្ទាប់មកក៏បានថតរូបជាមួយប្អូននិស្សិតនិងបុគ្គលិករបស់ PPCIL ដើម្បីទុកជា អនុស្សាវរីយ៏ទៀតផង។

បុគ្គលិកPPCILថតរូបជាមួយប្អូននិស្សិតបញ្ញាសាស្ដ្រ

ចែកសំភារៈសិក្សាដល់កុមារពិការ

មជ្ឈមណ្ឌលជីវិតរស់នៅដោយឯករាជ្យនៃជនពិការភ្នំពេញ បានធ្វើការសម្របសម្រួលចុះផ្ដល់ សំភារៈសិក្សាដល់កុមារពិការ កំពុងសិក្សាតាមសាលារដ្ឋ នាថ្ងៃទី១១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១២ នៅសង្កាត់ ឃ្មួញ, អង្គស្នួល និងពងទឹក ពីម៉ោង៩ព្រឹកដល់ម៉ោង១២និង៣០ថ្ងៃត្រង់ ។ សំភារៈសិក្សាទាំងអស់នេះ គឺបានមកពីថវិកាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ កញ្ញា រស្មី ដែលជានិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកល វិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ផ្នែកភាសាជប៉ុន ។ កញ្ញា រស្មី យល់ថាកាលពីនៅរៀនធ្លាប់ជួបការលំបាកខ្វះខាតសំភារៈសិក្សា ដូចនេះហើយទើបកញ្ញា មានចាប់អារម្មណ៏ ចំពោះកុមារពិការ ក្រីក្រដែលពួកគេមានការលំបាកទាំងការបំលាស់ទីទៅសាលា ថែមទាំងមានការខ្វះខាតសំភារៈសិក្សា ដោយសារតែគ្រួសារពួកគេគ្មានលទ្ធភាពផ្គត់ផ្គង់នោះ ។ កញ្ញា រស្មី បានសូមឲ្យមជ្ឈមណ្ឌល​PPCIL ​សហការ និងជួយសម្របសម្រួល ក្នុងការចែកសំភារៈសិក្សានេះ ជូនដល់កុមារពិការ ពីព្រោះកញ្ញាធ្លាប់បានមកចូលរួម ក្នុងកម្មវិធីសិក្ខាសាលារបស់មជ្ឈមណ្ឌល PPCIL នៅសង្កាត់ ពងទឹក កាលពីឆ្នាំ២០១១ នឹងបានយល់ច្បាស់ពីសកម្មភាពលើវិស័យពិការភាពរបស់មជ្ឈមណ្ឌល ។

 

សកម្មភាពការចុះផ្ដល់សំភារៈ

កុមារពិការម្នាក់ទទួលបានសំភារៈសិក្សាមានដូចជា៖

សំភារៈសិក្សាដែលត្រូវចែកជូនកុមារពិការ

1.សៀវភៅសរសេរ​                       ៥ក្បាល
2.ប៊ិច                                              ១ដើម
3.ខ្មៅដៃ                                          ៣ដើម​​​​
4.ដែកខួងខ្មៅដៃ                            ១ឈុត
5.ខ្មៅដៃពណ៌                                 ១ប្រអប់
6.ទឹកលុប                                       ១ដើម
7.កាបូបដាក់ប៊ិច និងខ្មៅដៃ           ១ឈុត
8.សៀវភៅរឿងនិទាន ​                   ១ក្បាល
9.ដែកឈាន                                   ១ឈុត
10.បន្ទាត់                                         ១ឈុត
11.ដបដាក់ទឹក                                ១ឈុត
12.ជ័រលុប                                       ២ដុំ

សំភារៈទាំងអស់នេះ បានទិញនិង រៀបចំដោយបុគ្គលិកPPCIL ក្នុងនោះបានរៀបចំជា៣កញ្ចប់ សម្រាប់កុមារពិការ ៣នាក់ និងចែកតាមទីលំនៅរបស់ពួកគេដូចខាងក្រោម៖

 1.សង្កាត់ឃ្នួញ

កញ្ញាសុផារ៉ាជូនសំភារៈសិក្សាដល់ប្ញូនច័ន្ទមុន្នី

កុមារឈ្មោះ ផល សុច័ន្ទមុន្នី អាយុ ៦ឆ្នាំ ភេទប្រុស រៀនថ្នាក់ទី​១ នៅសាលាបឋមសិក្សា ហ៊ុនសែនត្រពាំងរាំង ពិការដោយ​សារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៏។ តាមការសាក​សួរ ពីបុគ្គលិក និង ជំនួយការរបស់មជ្ឈមណ្ឌល PPCIL ប្អូនប្រុសច័ន្ទមន្នី ថា ”តើពេលដែលទៅរៀនបានអ្នកណា ជូនទៅសាលា និងមានការលំបាកអ្វីខ្លះ ក្នុងពេលទៅ រៀន?” ប្អូនប្រុសបានឆ្លើយមកវិញថា ”ពេលដែលទៅរៀនគឺ ម្ដាយរបស់គាត់ជាអ្នកជូនទៅពេលធ្វើដំណើរមានការលំបាកខ្លាំង ត្រូវឡើងទី​ទួលផ្លូវដែលខ្ពស់ជាងផ្ទះគាត់គឺពេលឡើងមកផ្លូវកៅស៊ូត្រូវជូនប្អូនប្រុសមកដាក់នៅលើផ្លូវជាមុនសិន ទើបម្ដាយគាត់ត្រឡប់ទៅយករទេះរុញមកតាមក្រោយ ទើបលើកប្អូនដាក់លើរទេះរុញ រួចរុញប្អូន ទៅសាលា។ ពេលដែលទៅដល់សាលាមានការលំបាកមួយទៀត ព្រោះថាសាលាគ្មានផ្លូវជំរេល សំរាប់ប្អូនប្រើរទេះទេ ហើយមានការរើសអើងពីមិត្តភក្តិក្នុងថ្នាក់រៀនទៀតផង មិត្តរួមថ្នាក់បានប្រើ ពាក្យសម្តីមិនសមរម្យទៅលើប្អូន។ តាមសម្ដីរបស់ម្ដាយប្អូនប្រុសវិញ ឲ្យដឹងថាប្រភេទពិការរបស់ កូនគាត់មានការលំបាកត្រង់ ពេលបត់ជើងទាំងតូចធំគឺគាត់អាចមិនដឹងមុនទេ​ ហើយត្រូវស្លៀក ខោទឹកនោមពេលទៅរៀនជានិច្ច។ ហើយពេលខ្លះកូនគាត់ត្រូវរលាគទៀតផង ។ បុគ្គលិក PPCIL បានសួរទៅប្អូនទៀតថា “គោលបំណង ថ្ងៃអនាគតតើប្អូនប្រុសមានចង់ក្លាយជាអ្វី?” ប្អូនបានឆ្លើយថា គាត់ចង់ក្លាយជាតន្ត្រីករ ព្រោះគាត់ចូលចិត្តភ្លេងពេលទំនេរគាត់បានយកចាននិងចង្កឺះមកវាយជា ភ្លេង”។

2.ភូមិអង្គ

កញ្ញាផារ៉ានិងមុន្នីរ័ត្នចែកសំភារប្អូនច័ន្ទរស្មី

កុមារីឈ្មោះ សេង ច័ន្ទរស្មី អាយុ ១៣ឆ្នាំ ភេទស្រី រៀនថ្នាក់ ទី៣ នៅសាលាបឋមសិក្សាអូដឹម ពិការស្វិតរាង្គកាយ(ទន់)ពីកំណើត ពេលទៅរៀនឪពុកម្តាយជួលម៉ូតូកង់បី (តុកតុក) ជិះជាមួយ មិត្តភក្តិដ៏ទៃទៀតតម្លៃក្នុងមួយខែ ២០,០០០រៀល ។ សម្រាប់ប្អូនស្រីច័ន្ទរស្មី ពេលទៅសាលាមិន មានការលំបាកច្រើនទេ ព្រោះគាត់អាចដើរបាន ហើយមិនមានការរើសអើងពីសំណាក់មិត្តរួមថ្នាក់​ទេ។  ពេលអនគតប្អូនស្រីចង់រៀនភាសាអង់គ្លេ​ស​​អោយពូកែ ដើម្បីរកការងារតាមបណ្ដារក្រុមហ៊ុន ឬអង្គការនានា។ 

3.សង្កាត់ពងទឹក

កញ្ញាសុផារ៉ាចែកសំភារៈដល់ប្អូនសំអូន

កុមារាឈ្មោះ សេង សំអូន អាយុ ១៣ឆ្នាំ ភេទ ប្រុស រៀនថ្នាក់ទី៥ នៅសាលាបឋមសិក្សាពងទឹក ពិការជើង(ប្រអប់ជើងកោង)ពីកំណើតប៉ុន្តែអាចដើរបាន ។ ពេលទៅរៀនប្អូនជិះកង់ រៀងរាល់ខែ ប្អូនទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ឬលេខ២ គោលបំ​ណងថ្ងៃអនាគតចង់ក្លាយជាអ្នកចម្រៀង ។ 

លទ្ធផល

កញ្ញា រស្មី បានបរិច្ចាកធនធានផ្ទាល់ខ្លួនទិញសំភារៈសិក្សា ឧបត្ថម្ភដល់កុមារពិការដែលពួកគាត់ កំពុងតែសិក្សានេះ ជាការជួយរំលែកនូវការលំបាកក្នុងការសិក្សារបស់ពួកគាត់មួយចំ​ណែកធំផងដែរ ។ ចំពោះកុមារពិការ ដែលបានទទួលសម្ភារៈសិក្សា ឃើញថាពួកគាត់ មានចិត្តសប្បាយរីករាយ និងអរគុណដល់កញ្ញារស្មី ដែលបានផ្ដល់សំភារៈទាំងអស់នេះ ។ ចំពោះក្រុមគ្រួសារវិញក៏មាន អារម្មណ៏រំភើបរីករាយ និងសម្តែងការកោតសរសើរនូវទឹកចិត្តសប្បុរសធម៌ប្រកបដោយការគោរព ដល់កញ្ញារស្មី និងមជ្ឈមណ្ឌលផងដែរ ។ ម៉្យាងវិញទៀតក្រោយពីបានជូបជាមួយកុមារ ទាំងបីនាក់ យើងឃើញថាពួកគាត់សុទ្ធតែជាក្មេងដែលឆ្លាត និងរៀនពូកែ ពីព្រោះចំណាត់ថ្នាក់ប្រចាំខែរបស់ គាត់ម្នាក់ៗ មិនលើសពីលេខ៧ទេ លទ្ធផលនេះជាការខិតខំរៀនប្រឹងប្រែងប្អូនៗផ្ទាល់ និងមានការ លើកទឹកចិត្តជួយពីក្រុមគ្រួសារផងដែរ ។

ចំណាប់អារម្មណ៏របស់ប្អូនៗ

ប្អូនៗ សប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដែលបានទទួលសំភារៈសិក្សាទាំងអស់នេះ ហើយប្អូនៗក៏សូមថ្លែង អំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ និងជូនពរដល់ បង រស្មី ”សូមអោយ មានសុខភាពល្អ សំណាងល្អ សម្រស់កាន់តែស្អាត ប្រាថ្នាអ្វីអោយបានសម្រេច” ។